Op weg naar Mei

Een nieuwe lente en een nieuw geluid
want wat erin zit, moet eruit
alle knoppen staan op knappen
even nog naar adem happen

Even nog vanuit verlangen
dacht ik even aan de bangen
dacht ik denkend aan wat was
schreef ik op een leeg terras

Weet ik waar de zin nog zit
als ik in geheugens spit
voel ik waar een oud normaal
keerde naar een nieuw verhaal

Alles draaide, zelfs dit vers
door de conferentie-pers
met een tolk ook voor de doven
zelfs voor hen die niet geloven

Allen samen heel apart
vol verwachting klopt ons hart
een nieuwe lente een nieuw gevoel
op weg naar weer de boel de boel

Op weg naar mei, op weg naar jou
op weg naar wat ik altijd wou
op weg naar hand en hug en zoen
op weg naar weer normaal gaan doen

Marcel van Herpen

//

De open schoonheid van mei

Een nieuwe lente een nieuw geluid:
waar jaren blijven vergaan,
keert de lente telkens hoopvol weer,
maakt overzichtsfoto’s van voorbije tijd
vol nerveuze liefde voor wat komt.

Waar herfst (m) en winter (m)
hun mannelijk syndroom lui en laf
laten verstrijken zonder schuldgevoel,
legt de lente (v) haar ambities
in een open hemel voor ons neer
en geeft geur en kleur aan dadendrang.

Maar soms wordt het felle voorjaarslicht
gedimd, legt de narcistische nachtdenker
door de restricties van ons rationele leven
een scherpe drilboor naast je bed,
verdwijnt de souplesse in een cryptogram
en is de zalige roes niet meer
dan een geeuwende droomaanzet.

Gelukkig verschijnt dan na zo’n ochtendslaap
toch steeds de volle bloeimaand mei
als coureur in een snelle racewagen,
de dealer, de luchtbrug, de overgang
naar zomers met genot van zon en zachte wind
voor plant en dier en mens, die zich
samen exploderen vol vervulling,
en iedereen zoekt en legt zijn ‘eigen ei’.

Ad van Schijndel, eind april ‘21

//

Variatie op De Mei van Gorter

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht
In een oud stadje, langs de watergracht –

Maar ik geboren in een dorpje op het zand,
Geen stadje met een soort van watergracht,
Geen scheepjes voerden mij het zeegat uit,
Ik had daar niets en Corona was mijn bruid.

Een minister wel, de Jonge was zijn naam,
Als Brugman praten was zijn grote faam,
Bloem geschoeid met grote droeve ogen
Verteller onvermoeid van virus monologen.

Ik sla hem dood, zou Willem Elsschot zeggen,
Zal zijn verdorven stad in puin gaan leggen,
Maar zo’n gedrag past eigenlijk niet bij mij
En zeker niet in de tedere maand van Mei.

Laat ons dan zwijgen van het oude virus
Tot het nog minder dan klein bier is
En vieren wij dan fier en onverkort
Dat het lekker straks weer Juni wordt.

Adri Bosch 

//

Een nieuwe lente

Een nieuwe lente en een nieuw geluid
Een nieuwe geur en bloesem aan de bomen
Mijn bloed, zo lijkt het, gaat wat sneller stromen
Mijn levenslust bloeit op, ik wil eruit

Ik hoor de vogels ’s morgens, hun gefluit
Brengt vrolijkheid en laat me lekker dromen
Van plekken waar we niet meer konden komen
Omdat een virus voortgang had gestuit

Niet eerder wist ik hoe een mens naar mei
En naar een nieuwe lente kan verlangen
Nooit eerder maakte bloesem mij zo blij

De lentezon verwarmt mijn bleke wangen
En mijn gedachten voelen zich weer vrij
Want niet meer door een virusangst gevangen

Hans Manders

//

Een nieuwe lente een nieuw geluid

De laatste maand weer van de lente
Kruid, bloesem en bloeiende krenten
bomen, planten , struiken te enten
Al het moois om in je hoofd te prenten.

De lucht warmt op, zon en een lichte bries
te mogen voelen op je huid, voor allemaal zo kies
Ook niet- menselijke dieren vrij
Te voelen, leven, liefde en blij.

Mei, vijfde maand van het jaar alweer
met vele dagen van feest en inkeer geweest
Mei, de bloeimaand genoemd en geroemd
waarin we verder gaand, zich beter waant.

Zoveel te leren, vreemde tijden, het voorbij gaan
zullen we dit, willen we dat, hadden we anders gedaan
We kunnen het nog, een andere kijk
we beloven beterschap, hoop en voelen ons rijk.

We gaan weer rennen, zweven, gedreven leven
nooit opgeven, vergeven . Indrukken bekleven
bewandelen we het zomers pad samen
Op de toekomst, nieuwe plannen beramen.

Esther van Voorde

//

Sonnet van de rente

Een nieuwe lente en een nieuw geluid
genadig getjilp fladdert door mijn tuin
‘n boom deint mee, groet met de kruin
zo vangt het leven aan, de vlag kan uit

een lijstervink zingt luid van verlangen
zuchtend verwaaien zoete lentegeuren
laat aluin het rood in blauw verkleuren
niet langer zijn we ongekooid gevangen

vol van ‘t lichtste groen, zo is de lente
de prik vergeldt, de investering gericht
een uitgestoken hand betaalt de rente

de maskers vallen van ieders gezicht
een arts danst vrolijk met een agente
daar roept het leven, daar is het licht.

Mathieu Bosch